Şart şurt

Derler ya "bir kapı kapanır bin kapı açılır" diye, bu sözden hep çekindim. Yani bin kapının açılması için elimizdekileri mi kaybetmemiz gerekiyor? O bin kapı, bir kapı kapanmadan da açılmıyor mu? Bin kapı açılması için bazı şeyleri bırakmamız mı gerekiyor? Ben belki 1001 kapıyı beraber istiyorum? Bir kapının kapanması belki bana acı veriyor ve diğer bin kapıyı istemiyorum? Belki o bir kapı olmadan diğer binin anlamı yok?

Neden hayatta her şey şart ve koşul ilişkisine bağlı... Gerçi bu çocukluğumuzdan beri böyle, "yemeğini bitirirsen parka götürürüm", "bu son kaşığı da alırsan arkadaşlarınla dışarı çıkabilirsin" ya da "bu dönem karneni yüksek getir istediğin oyuncağı alalım" gibi birçok şart ve koşul cümlesi... Bir şeye sahip olmak için başka bir şey yaptık. Yani kimse karşılıksız veya şartsız büyümedi. Parka çıkmanın bedeli tabağı bitirmek, arkadaşlarla oynamanın bedeli son kaşığı tok olsanız bile yemekti. Bu sebeple mi acaba "karşılıksız" yaşamayı unuttuk? Bir yardım istendiğinde hep başka bir iyilik bekledik. Olmayınca da "ben ona neler yaptım, o bana bir iyilik yapmadı" sözleriyle sitem ettik. Oysa derlerdi hani "iyilik yap denize at" diye... Nerede bu? Boşa bakmayın tabii ki yok çünkü hangi insan "ben yardımseverim, karşılık beklemem" dese de içten içe bunun doğruluk payını sorgular. Yaradılışta bencil, karşılık bekleyecek şekilde tasarlanmadık ama biz bunu kendimize yaptık. Çocukluğumuzdan günümüze kadar... Her an böyle... Büyüdüğümüzde ise bunlarla iş hayatımızda karşılaştık: "şu projeyi al da dile benden ne dilersen" ya da "bu işi bitiremezsen kendine yeni bir yer ara" gibisinden...

Bin kapının açılması bir kapının kapanmasına, parka çıkmanın yemeğe bağlı olmasına alıştık biz. Belki bu yüzden karşılıksız hiçbir şey yapmadık hayatımızda...